กาพย์ยานี 11 เรื่อง อำลาและอาลัย
อำลาอาลัยนัก มิตรสุดรักผู้แสนดี
พ้นทุกข์ม้วยชีวี กายวจีหยุดเคลื่อนคล้อย
โลกหนอช่างเปลี่ยนผัน ข้ามคืนวันเลื่อนหลุดลอย
ทุกยามเฝ้ารอคอย หวังประจบพบเจ้านาย
เพื่อนเอ๋ยเจ้าเพื่อนรัก บุญพิทักษ์คอยรักษา
ชาติหน้าขอเกิดมา พรหมนำพาเสกกายคน
หมดแล้วอาลัยสิ้น ต้องผลัดถิ่นบันดาลดล
จากนี้มิได้ยล ใจหมองหม่นเหลือคณา
****กฤษกร ฝากถึงเพื่อนรักผู้แสนดี “น้ำเพชร” หากชาติหน้ามีขอให้เกิดเป็นคนนะเพื่อนรัก
ส่งกันครั้งสุดท้ายในวันที่ไม่มีเธออีกต่อไป.....แต่จะอยู่ในใจเสมอ...***
กาพย์ยานี 11 บทนี้ แต่งขึ้นจากความสูญเสียสัตว์เลี้ยงเพื่อนรัก ในวันที่ 13 กุมภาพันธ์ 2558
แต่ละวรรคแต่ละบทสะท้อนความรู้สึกที่มีต่อสัตว์เลี้ยง
อำลาอาลัยนัก มิตรสุดรักผู้แสนดี
พ้นทุกข์ม้วยชีวี กายวจีหยุดเคลื่อนคล้อย
ส่วนนี้เป็นส่วนของการเกริ่นเรื่องราว คือ การกล่าวคำอำลามิตร มิตรในที่นี้หมายถึงสัตว์เลี้ยง คือ สุนัขชื่อน้ำเพชร ได้เสียชีวิตในช่วงเช้า
กายวจีหยุดเคลื่อนคล้อย หมายถึง มันนิ่งสงบลง เพราะปกติมันจะเดินตามไปมา
ม้วยชีวีแปลว่า ตาย
ทุกข์ในที่นี้หมายถึงทุก ๆ สิ่ง ๆ ทุก ๆ อย่าง
โลกหนอช่างเปลี่ยนผัน ข้ามคืนวันเลื่อนหลุดลอย
ทุกยามเฝ้ารอคอย หวังประจบพบเจ้านาย
บรรยายถึงโลก สร้างทุกสิ่งและเปลี่ยนแปลงทุกสิ่ง เพียงเปลี่ยนคืนวันทุกอย่างก็เปลี่ยนแปลง ในโลกชีวิตเป็นสิ่งไม่แน่นอน
ต่อมา ทุกยามเฝ้ารอคอย สื่อถึงสุนัขน้อยตัวนี้ชอบรอคอย ชอบประจบเจ้านายในบ้านทุก ๆ คน
เพื่อนเอ๋ยเจ้าเพื่อนรัก บุญพิทักษ์คอยรักษา
ชาติหน้าขอเกิดมา พรหมนำพาเสกกายคน
บทนี้เป็นบทอวยพรให้สุนัขน้อย
พรหม หมายถึงพระพรหม ผู้ลิขิตชีวิต วรรคนี้กล่าวคำขอพรต่อพระพรหมช่วยเสกให้สัตว์เลี้ยงตัวนี้กลายเป็นคนในชาติพบใหม่
หมดแล้วอาลัยสิ้น ต้องผลัดถิ่นบันดาลดล
จากนี้มิได้ยล ใจหมองหม่นเหลือคณา
สุดท้ายบรรยายถึงความอาลัยอาวรณ์
น้อง ๆ นักเรียน นักศึกษา และท่านผู้สนใจลองนำไปดัดแปลงตามความเหมาะสมนะครับ
ผู้แต่ง
พยัคฆ์กูรู
วันที่โพส
18/02/2558
